Monty Python’s Cocurricular Mediaeval Reenactment Programme - Een recensie van glorieuze middeleeuwse onzin

Je ruikt het al voordat je de doos opent. Nee, niet de vage geur van perkament en inkt, dit is een heel bijzondere geur. Het is de geur van absurditeit gehuld in academische gewaden, bestrooid met valse middeleeuwse authenticiteit en gegarneerd met een takje licht vochtig sla. Monty Python's Cocurricular Mediaeval Reenactment Programme (MPCMRP) knipoogt je niet zomaar vanaf de plank toe. Het komt naar je toe, tikt je op je schouder en begint de openingsregels van The Liberty Bell March in falset te reciteren, terwijl het je een klein sierheestertje overhandigt.

Als dit beeld u al aan het lachen maakt, gefeliciteerd, want u bent de beoogde doelgroep.

Het decor instellen

Er is iets heerlijk gestoords aan het verpakken van een game als een 'buitenschools' programma, compleet met pseudo-academische ernst. Dit is geen Dungeons & Dragons. Er zijn geen heroïsche stat-blokken of strak gebalanceerde gevechten. In plaats daarvan krijg je een grote, weelderige, volledig gelicentieerde Monty Python-sandbox waarin het concept van regels als de Heilige Graal wordt behandeld: vereerd, gewild en uiteindelijk toch nogal onzinnig gebleken.

Het team achter dit meesterwerk – Brian Saliba, Craig Schaffer en kunstenaar/ontwerper Keith Lowe – heeft iets vastgelegd dat verrassend zeldzaam is in gelicenseerde games: de geest van het bronmateriaal. Te veel tie-ins leunen op oppervlakkige verwijzingen. Dit? Dit leeft en ademt het Python-universum. Het knipoogt niet alleen naar de schetsen. Het bouwt scenario's waarin je je kunt bevinden, met alle onlogische uitweidingen en perfect getimede anticlimaxen intact.

Het fysieke feest

Laten we het over de onderdelen hebben. De hardcover telt 352 pagina's en de luxe editie is een lust voor het oog: een imitatieleren omslag, accenten met goudfolie, een lint als bladwijzer en full colour pagina's die zo weelderig zijn dat ze lijken op een museum, al is het dan wel een museum gerund door het Ministerie van Gekke Wandelingen. Het is het soort boek dat je op je salontafel wilt laten staan, alleen al om de reacties van bezoekers te zien.

Binnenin is de lay-out een liefdesbrief aan de chaos. De marges staan vol met krabbels, voetnoten kibbelen met elkaar en pagina's lijken af en toe te zijn vernield door middeleeuwse boeren met te veel vrije tijd. Het is meeslepend op een manier die de meeste RPG's niet zouden durven, want hier voelt het boek zelf aan als een artefact van de wereld die je gaat betreden.

De snelle startoptie

Als je het intimiderend vindt om meteen de volledige absurditeit te ervaren (of als je gewoon de humor wilt testen voordat je de volledige set koopt), is er een digitale snelstartversie van 77 pagina's. Deze bevat de essentie: vereenvoudigde regels, voorbeeldpersonages en genoeg bizarre prompts om je eerste sessie te spelen voordat de waterkoker aan de kook is.

De regels (zoals ze zijn)

Mechanisch gezien is dit zo weinig regels dat het meer op een gestructureerde improvisatieset lijkt dan op een traditionele TTRPG. De personagecreatie gaat snel en vrij. Je wordt begeleid naar eigenschappen, eigenaardigheden en belachelijke achtergrondverhalen waar zelfs Sir Lancelot een wenkbrauw van zou fronsen.

De resolutiemechanismen zijn snel en leunen zwaar op collaboratieve storytelling. Er zijn cijfers, maar meestal om een onnozele stem of een theatrale blunder te rechtvaardigen. Wanneer er een gevecht plaatsvindt, is het eerder een kort, chaotisch intermezzo dan een tactische oefening. Denk aan "de vijand aanvallen met een haring" in plaats van "flankbonussen meten".

Een van de opvallendste toevoegingen is Fetchez la Vache , een minigame in de game waarin vee verandert in projectielen. Het is precies zo deftig als het klinkt.

De tien avonturen

Het boek bevat tien losjes met elkaar verbonden avonturen, die elk meer lijken op een Monty Python-schets dan op een standaard RPG-module. Je kunt jezelf bijvoorbeeld God zien spelen, compleet met een gigantisch uitgesneden hoofd dat in de wolken zweeft. Of je onderhandelt met een leger ridders dat geobsedeerd is door dierenheraldiek. Of je probeert een geschil op te lossen over het juiste aantal "Ni"s dat je bij een ceremoniële begroeting moet uitspreken.

Ze kunnen in volgorde worden gespeeld als een soort 'campagne' (hoewel dat woord veel te serieus klinkt voor wat hier gebeurt) of als op zichzelf staande scenario's. Elk scenario heeft zijn eigen absurditeit, variërend van sluwe satire op de middeleeuwse samenleving tot regelrechte klucht.

Waarom het zo goed werkt

Het punt is: veel komische RPG's raken snel uitgeput. De grap slijt, de nieuwigheid vervliegt en je blijft proberen om steeds weer te lachen om dezelfde grap. MPCMRP omzeilt die valkuil door variatie in de structuur te bouwen. De humor zit niet alleen in de punchlines - het zit in de situaties, de presentatie en de toestemming die het spelers geeft om vrolijk en roekeloos creatief te zijn.

Vier belangrijke redenen waarom het werkt:

- Authenticiteit ten opzichte van de bron : het citeert niet alleen Python, het denkt als Python. Het ritme, de timing en de surrealistische uitweidingen voelen allemaal goed.
- Vrijheid van de speler : je kunt de aanwijzingen volgen en in elke gewenste richting rennen. Wil je een diplomatieke crisis oplossen door een interpretatieve dans op te voeren? Helemaal terecht.
- Herspeelbaarheid : met tien verschillende avonturen en talloze improvisatiemogelijkheden voelt geen enkele playthrough hetzelfde aan.
- Visuele onderdompeling : Het fysieke boek is onderdeel van de ervaring en trekt je mee in de wereld ervan, nog voordat je ook maar één dobbelsteen hebt gegooid.

Voor wie is het (en voor wie niet)

Dit is een droom voor:

- Monty Python-fans die Holy Grail en Life of Brian kunnen citeren zonder erbij na te denken.
- TTRPG-groepen die het verhaal centraal stellen en prioriteit geven aan karaktermomenten en geïmproviseerde chaos boven strakke, mechanische gameplay.
- Spelers die ervan genieten om te "verliezen" als het verlies grappig genoeg is.

Het is minder ideaal voor:

- Spelers met een tactische instelling die gedijen bij pittige gevechten.
- GMs die de voorkeur geven aan lineaire verhaallijnen en een voorspelbaar tempo.
- Groepen die allergisch zijn voor het lachen om hun personage (want dat zal vaak gebeuren).

De ervaring aan tafel

Een sessie MPCMRP lijkt minder op het spelen van een spelletje en meer op het samen schrijven van een live sketchshow. Je zult momenten hebben waarop je de smaaktekst rechtstreeks uit het boek leest, om vervolgens meteen af te dwalen omdat een speler besluit dat zijn personage exotische kazen verzamelt en op dat moment een wiel Wensleydale moet bemachtigen.

Eén groep waarmee ik speelde, wist een simpele zoektocht naar een verloren relikwie om te toveren tot een volwaardige musical over de gevaren van kokosnoten als betaalmiddel. Hebben we "gewonnen"? Niet op de gebruikelijke manier. Hebben we gelachen tot iemand bijna stikte in een koekje? Absoluut.

Vergelijkingen met andere spellen

Als je D&D of Pathfinder speelt, bereid je dan voor op een aardverschuiving. Het gaat hier niet om het creëren van een geoptimaliseerd personage of het navigeren door een zorgvuldig uitgebalanceerde confrontatie. Het gaat erom keuzes te maken omdat ze grappig zijn, niet omdat ze "juist" zijn. De beste vergelijking is misschien iets als Fiasco of Paranoia , maar zelfs die hebben vaak meer structuur.

Wat het met D&D gemeen heeft, is het groepsverhaal: je zit nog steeds rond een tafel, vertolkt personages en reageert op elkaars acties. Maar de toon is pure farce en de mechanische constructie is opzettelijk wiebelig om chaos door de spelers te stimuleren.

Laatste gedachten

Monty Python's Cocurricular Medieval Reenactment Programme zal niet ieders smaak zijn. Het is een heel eigenzinnige smaak - een mix van historische parodie, improvisatietheater en gedrukte waanzin. Maar voor de juiste groep is het een onvergetelijke ervaring.

Het legt de anarchistische genialiteit van Monty Python vast zonder als een museumstuk te voelen. Het nodigt je uit om de wereld je eigen te maken, de absurde vragen te beantwoorden en ze tot het uiterste te drijven. En dit alles doet het terwijl het er fantastisch uitziet op je boekenplank.

Het is geen spel dat je "wint" in de traditionele zin van het woord. Je wint door elkaar aan het lachen te maken, door momenten te creëren die zo bizar zijn dat ze lijken alsof ze in de dvd-extra's van een verloren gewaande Python-sketch thuishoren. En als je dat kunt doen terwijl je een koe over een kasteelmuur gooit, des te beter.

Als het idee van een middeleeuwse geschiedenisles met verrassend veel visslapping je aanspreekt, dan is het de moeite waard om dit eens te proberen. Neem vrienden mee die zich er volledig voor willen inzetten, een tafel die groot genoeg is voor het boek (en eventueel vee), en de bereidheid om "Ni!" te roepen naar vreemden. De rest komt vanzelf.